Terugkeer naar Nederland

In de laatste blog hebben jullie kunnen lezen dat de behandeling van Laetitia was beeindigd en dat ik met spoed de terugreis naar Nederland moest regelen. Na onze thuiskomst is alles hard aangekomen en hebben we beiden even een rustperiode moeten inlassen om alles een plekje te geven en om bij te komen. Daarom heeft deze blog even op zich laten wachten. Hieronder kan je lezen hoe de reis zelf voor Laetitia is verlopen.

Na een hele stressvolle periode van uitzoeken wat de beste vlucht was, bellen met organisaties, luchtvaarmaatschappijen, diverse instanties en alles regelen, hebben we wederom met behulp van de organisatie Childrens Flight of Hope de terugreis naar Nederland kunnen maken. Vanaf het moment van akkoord ging alles ineens in razendsnel tempo en betekende het goede nieuws een spoedvertrek vanuit Rhode Island met eindbestemming "Thuis".

Eindelijk na bijna anderhalf jaar, vertrokken we dezelfde avond nog naar Boston airport en verbleven we daar in een hotel, zodat Laetitia twee dagen kon bijkomen van de autorit, voordat we aan de zware vlucht naar Nederland zouden beginnen.

En twee dagen later was het dan zover...
Het moment van vertrek was een mix van emoties met daarbij de stress van de hele onderneming. Laetitia was zenuwachtig voor de reis, wetend wat haar min of meer te wachten stond qua pijn, verdrietig omdat dit absoluut niet de manier was hoe zij/ wij hadden verwacht weer terug naar huis te keren, maar toche wel blij omdat ze weer haar familie en hondje Lady zou gaan zien.

De vluchten waren een verschrikking voor Laetitia.
Vanaf het moment dat we met de eerste vlucht opstegen, kregen we vrijwel direct met turbulentie te maken. 
Laetitia kon daardoor niet goed haar draai in de stoel vinden en kwam een pijnflare al snel opzetten.
Op een gegeven moment wilde ze toch proberen om te liggen en in twee pogingen van een bed gereed maken en haar proberen neer te leggen, naar weer proberen terug te keren in een zittende positie, werd de turbulentie even iets rustiger en kon ze uiteindelijk toch een manier vinden om alsnog te liggen.
We waren enorm blij dat het haar lukte om daadwerkelijk te liggen. Het speciale matras dat ik had meegenomen voor op de stoel met haar kussens, lagen redelijk en ik hoopte dan ook dat ze een beetje in slaap kon vallen gedurende de rest van de vlucht.
Helaas was dat geluksmomentje van korte duur, want de turbulentie kwam terug en vanaf dat moment werd het één grote nachtmerrie voor Laetitia die nog eens meer dan 5 uur duurde.
Het was verschrikkelijk om aan te moeten zien hoe Laetitia die uren moest doorstaan. Met haar handen voor haar mond om zichzelf ervan te weerhouden om niet het hele vliegtuig bij elkaar te schreeuwen en haar ogen dichtknijpend, kon ik niets anders dan aanzien hoe Laetitia zichzelf verbeet van de pijn.
De vlucht leek wel eeuwen te duren en we konden niets anders dan wachten tot het erop zat. Mijn grootste angst was dat Laetitia niet goed door de reis heen zou komen, maar gelukkig heeft ze tot zover geen nieuwe symptomen erbij gekregen.

Na 6,5 uur zat het eerste deel van de reis erop en moesten we in London Heathrow overstappen naar de volgende vlucht. Dit zou gelukkig een korte vlucht van 1,5 uur zijn en hadden we eerst een tussenstop van 5 uur, waarbij ik hoopte dat Laetitia ergens liggend kon uitrusten tot de volgende vlucht. Door onenigheid bij het douanecheckpunt, bleef daar echter nog geen uur van over voor Laetitia en was zij door alles, inmiddels in een zeer slechte staat. Het was verschrikkelijk, want ze wilden ons niet doorlaten, omdat ze Laetitia niet konden aanraken en goed konden fouilleren. Ze stonden ook totaal niet open om te luisteren naar haar medische situatie en weigerden de brief van de specialist te lezen. Gelukkig kregen we uiteindelijk na lange tijd enigzins begrip van een andere medewerker en konden we door naar de volgende vlucht, maar was tot rust komen voor Laetitia er niet meer echt bij.


De tweede vlucht hadden we een hele attente Nederlandse piloot.
Voordat het vliegtuig vertrok, kwam hij bij Laetitia kijken hoe het met haar ging en vroeg hij of er iets was wat hij voor haar kon doen om de vlucht iets minder zwaar te maken.
Laetitia was op dat moment al in zo'n slechte staat dat zij op geen enkele manier meer kon zitten in de stoel en dat moest wel gebeuren, wilde het vliegtuig kunnen vertrekken. De stoelen waren veel smaller dan verwacht, waardoor Laetitia niet de ruimte had om schuin te kunnen zitten en of haar kussens goed te gebruiken. Laetitia kan niet recht zitten, omdat ze haar rug niet tegen de leuning kan laten aankomen en dat was dus een groot probleem. Daarbij was ze al in zo'n slechte staat en zodanig aan het flaren dat haar hele lichaam enkel PIJN schreeuwde en de tranen over haar wangen liepen van wanhoop, omdat ze niet wist hoe ze deze vlucht nog moest doorstaan. We hadden één geluk. Door de piloot uit te leggen hoe Laetitia haar lichaam reageert op drukverandering in de cabine, gaf hij aan dat hij de vluchtverkeerstleiding zou verzoeken om laag te kunnen blijven vliegen. Daardoor zou de drukverandering in de cabine een minimale rol spelen en dat lukte dus ook met opluchting voor ons. Uiteindelijk na 1,15 uur vliegen kwamen we aan in Amsterdam en was na bijna anderhalf jaar eindelijk het moment daar dat we weer onze familie terugzagen en dat Laetitia haar hondje weer in haar armen kon sluiten.

Een dag na onze thuiskomst werden zowel Laetitia en ik beiden erg ziek en door alle drukte, stress, verminderde weerstand en de lichamelijke impact van de vlucht, heeft het enige tijd geduurd voordat wij beiden hiervan herstelden.
Op dit moment heeft Laetitia nog steeds te maken met de verergerde pijnflare en hopen wij dat dit spoedig zal afnemen, maar zijn wij blij dat we met de feestdagen weer thuis bij onze familie zijn en deze samen met hen kunnen doorbrengen.

Uiteraard ga ik verder met mijn zoektocht voor behandeling voor Laetitia en is opgeven geen optie!
De stichting gaat dan ook in het nieuwe jaar weer verder, maar met een iets andere insteek.
Blijf ons dus volgen en zijn er ouders met kinderen met CRPS meld je dan bij ons aan voor meer info.

Ik wil graag speciale dank uiten naar Childrens flight of Hope, onze vriendin Alicia die ons in deze laatste periode enorm heeft bijgestaan en heeft gezorgd dat we bepaalde zaken geregeld kregen en Mark onze reddende engel op het moment van vertrek.

Terug naar blog